DESTINY OF THE LOVE #5

DESTINY OF THE LOVE #5

No więc bardzo chciałyśmy podziękować za tak dużą liczbę odwiedzin i za wszystkie miłe  komentarze. Serdecznie dziękujemy że jesteście z nami ! :* <3 :) no i chciałyśmy przeprościć bo wydaje nam się że ten rozdział troszeczkę nie wyszedł… :/ postaramy się to nadrobić następnym. :) miłego czytania :* <3 – Jukka i Hexa

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Harry energicznie zbiegł po schodach, dopinając przylegającą do ciała koszulę. Spryskał się ulubionymi perfumami i spojrzał na zegarek.

 - Dobra wyrobiłem się ! - powiedział zadowolony zakładając brązowe buty. Złapał za płaszcz i miał już wychodzić, kiedy zatrzymał go głośny śmiech.

- Ej no stary! Wybierasz się na randkę czy na rodeo? - spytał drwiąco Louis trzymając w ręku miskę chipsów. Styles popatrzył na niego, nie rozumiejąc o co chodzi. - W tych pikolakach to ty daleko nie zajdziesz- kontynuował Lou, pakując do ust kolejną porcje chrupków.

- Ty… masz coś do tego, stary kawalerze ? – Loczek ściągnął brwi w niezadowoleniu.

- Ja? No co ty, tylko nie wystawiaj nóg poza stolik haha! Pff kawalerze? Gdzie się nie pojawię, to każda laska moja. –skierował głowę w innym kierunku, udając obojętnego. Po pewnym czasie jednak dodał. -Nie no żartuje jest git.. Powiem ci, że jak bym był laską to posłałabym w twoją stronę moje uwodzicielskie spojrzenie. - Harry popatrzył na niego z niedowierzaniem.

 - Haha...Ty i twoje seksi spojrzenie! Nie mogę. Weź się lepiej…. - zaśmiał się, po czym dodał nieco poważniej - A w ogóle to mógłbyś się wreszcie ruszyć z domu i kogoś poznać.

- Ja? …Nie dzięki, jestem niezależny i dobrze mi z tym jak cholera! - wymówił te słowa pewnie, siadając na kanapie i kładąc nogi na stół.

 - Ta… jasne - Styles skierował wzrok na sufit - Dobra ja lecę.

- Nooo, na razie. - Harry wyszedł, a Louis włączył telewizje i zaczął zajadać się chrupkami, co chwilę popijając je jakimś energetykiem. Po pewnym czasie wstał i podszedł do lustra. Stojąc przed nim demonstrował różne "uwodzicielskie" miny. Po krótkim czasie uśmiechnął się z satysfakcją. -Niby ja nie mam seksownego spojrzenia??!! - wykrzyczał na cały głos i w znacznie lepszym humorze wrócił na swoje miejsce.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Mamo! -Zawołała wpadając do pokoju poddenerwowana Daria -I jak wyglądam? Pani Basia zaniemówiła. Przed sobą ujrzała śliczną dziewczynę, w krótkiej czerwonej sukience i czarnych szpilkach, które dodały jej nie tylko centymetrów, ale także seksapilu. Jej blond włosy były wyprostowane, lekko podtapirowane i rozrzucone po nagich ramionach...

-Słońce! Jesteś piękna- wykrzyczała zasłaniając usta rękoma, a do jej błękitnych oczu napłynęły łzy szczęścia. Uświadomiła sobie, że jej mała córeczka dorosła i stała się kobietą.

- Tylko tak mówisz, wyglądam jak ostatnia lafirynda spod latarni!- Dziewczyna skrzyżowała ręce i padła zrozpaczona na fotel.

- Co ty wygadujesz? Wyglądasz cudownie! – Pani Basia myślała chwilę, po czym dodała - Mówisz tak dlatego, że nie jesteś przyzwyczajona do tego typu ubrań. Nastolatka pomyślała chwilę, a następnie wstała. Musiała w końcu poćwiczyć chodzenie na tych przeklętych szczudłach! Te buty były strasznie niewygodne. Do tego Daria nie chodziła nigdy w szpilkach, jeśli już zakładała tylko koturny. Ach.. no ale co poradzić?...Każda dziewczyna chce być piękna dla swojego faceta. Do pokoju wszedł Radek. Wysoki, szczupły chłopak, mający osiemnaście lat. Na jego twarzy widniały małe włoski, które zdążyły się "wyhodować" przez ostatni dzień. Na widok swojej siostry, która ledwo stała na nogach (była na prawdę bliska spotkania się z ziemią) parsknął śmiechem.

- Coś ty na siebie włożyła? – tego było już za wiele dla i tak wkurzonej dziewczyny.

 - Zamknij sie debilu. Zajmij sie lepiej tymi śmierdzącymi skarpetami, które zostawiłeś na pralce. Psują powietrze w całym domu!- dobrze wiedziała, że brat żartuje, ale w tej chwili nie miała na to ochoty. W prawdzie nie była to jej pierwsza randka z Harrym, ale jeszcze nigdy nie byli w takiej eleganckiej restauracji. Musiała pokazać się z jak najlepszej strony, żeby nie wyjść na idiotkę.

- Taa… teraz to ty akurat powinnaś się martwić czymś innym- Radek popatrzył na nogi Darii powstrzymując się od śmiechu. Dziewczyna podążyła za jego wzrokiem... O Nie, jeszcze tego jej brakowało ! Harry zaraz miał się pojawić, a w jej rajstopach właśnie puściło oczko.

- Boże tylko nie to, przecież ja nie zdążę!!! – zapiszczała dziewczyna

- Idź się szybko przebierz. Jakby co to postaram się go trochę zagadać – powiedziała mama próbując załagodzić sytuację.

 - No właśnie tego się najbardziej boję!- wykrzyczała dziewczyna, która jak wariatka biegła już po schodach do swojego pokoju.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

-Proszę, oto państwa stolik, numer 45 - oznajmił kelner, wskazując elegancko ręką gdzie powinni usiąść. Dziewczyna była oszołomiona. Te wszystkie stoliki, których liczba zapewne przekraczała setkę, były pięknie przyozdobione, nakryte białymi obrusami z małymi kremowymi kokardkami u dołu. Na każdym z nich stały długie, złote świeczki, które nadawały temu miejscu niesamowity klimat. Darii zaczęło się od tego wszystkiego kręcić w głowie. Usiadła nieśmiało na krześle, które odsunął dla niej Harry i rozglądnęła się po restauracji. Ci wszyscy ludzie byli tacy "inni". Opanowani, kulturalni, na pierwszy rzut oka było widać, że nastolatka tu nie pasuje. Co innego Harry, który czuł się tu jak ryba w wodzie. W ogóle nie zwracał uwagi na tłumy. Był wyluzowany i jak zwykle na jego twarzy malował się szeroki uśmiech.

- No to co zamawiamy hmmm?- spytał ze śmiesznym akcentem Loczek, biorąc do ręki menu. Dziewczyna spoglądnęła na kartę dań, jednak nie rozumiała ani słowa, mimo że było to po angielsku. Co to niby Jambalaya? Fondue… coś jej to mówiło, ale nie mogła sobie przypomnieć. Harry widząc niezdecydowanie w oczach dziewczyny rzucił szybko propozycję.

 - Może homara?

- Yyy.. tak może być- uśmiechnęła się delikatnie. Nigdy wcześniej nie jadła czegoś takiego, ale chciała spróbować. Kiedy Harry składał zamówienie ubranemu na czarno kelnerowi Daria zaczęła wsłuchiwać się w delikatną muzykę. Trudno było określić skąd dochodzi. Miało się wrażenie, że słychać ją z każdej strony. Była tak miła dla ucha, że dziewczyna odpłynęła w niej na chwilę...

 10 minut później na stole, pojawiły się owoce morza. Czerwony pancerz i wielkie szczypce wywarły niemałe wrażenie na Nastolatce. Uśmiechnęła się tylko do chłopaka i sięgnęła ręką po...No właśnie po co? Na pewno po jeden ze sztućców..ale który? Przed nią znajdowały się cztery rodzaje widelców. Były uszeregowane od najmniejszego do największego. "No to co teraz dziewczyno, jednak się zbłaźnisz co? ?" Pomyślała Daria. Spoglądnęła ukradkiem na Harrego, który wziął trzeci widelec od lewej. Powtórzyła czynność. Próbowała podhaczyć nim skorupkę, ale nie wychodziło jej to zbytnio. Pewnie gdyby była u siebie w domu pozwoliłaby sobie pomóc palcami, ale tutaj TO JEST WYKLUCZONE! Jak by to wyglądało? Dziewczyna była święcie przekonana, że Harry uznałby ją za kompletną wieśniaczkę…, którą najwyraźniej była. Darię zalało uczucie gorąca. Była pewna, że wygląda teraz jak skorupiak na jej talerzu. Chłopak, niby zajęty swoim talerzem, kątem oka obserwował zachowanie Darii. Widząc, że nie radzi sobie z homarem złapał ją delikatnie za rękę i powiedział.

- Ej ! – kiedy nastolatka spojrzała na niego uśmiechnął się i dopowiedział - Spokojnie nie stresuj się tak, wszystko jest w porządku. – sięgnął delikatnie po jej talerz. Przysunął go do siebie i z wprawą zdjął pancerz ze skorupiaka. Podziękowała mu uśmiechem, wreszcie poczuła się trochę bardziej komfortowo. Jadła i śmiała się jak nigdy, sięgając od czasu do czasu po kieliszek czerwonego wina.

- Przepraszam bardzo - Daria spojrzała w stronę ubranego na czarno mężczyzny - Czy panienka na przystawkę życzy sobie Conchiglioni, Vol-au-vent a może Capresse? - Dziewczyna popatrzyła na niego z miną "Człowieku co ty ode mnie chcesz?"

- J...Ja....

- Dziękujemy panu bardzo, ale zrezygnujemy z przystawek- wtrącił szybko Harry. Kelner ukłonił się, po czym odszedł.   
 Daria siedziała wpatrzona w talerz, wstydziła się swojego zachowania. Czy ona zawsze musiała coś schrzanić?No ale co mogła na to poradzić? Była w końcu zwykłą szarą nastolatką, mieszkająca w małym domku na przedmieściach Londynu. Niby skąd miała się tego wszystkiego nauczyć?

- Chodź, zbieramy się stąd !- krzyknął Harry wstając i puszczając oczko, a następnie łapiąc dziewczynę za rękę.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Szli teraz małą dróżką prowadzącą do parku. Mijali ludzi, którzy co jakiś czas odwracali się w ich stronę. Jednak oni nie zwracali na nich uwagi i dobrze się bawili. Trzymali w rękach frytki, co jakiś czas karmiąc się nimi nawzajem. Najważniejsze było to, że byli razem....Po pewnym czasie, zmęczeni usiedli na ławce. Siedemnastolatka ściągnęła szpilki, czując niezmierną ulgę swoich stóp i podwinęła nogi do góry. Chłopak objął ją, po czym spoglądnął w niebo. Nastolatka podążyła za jego wzrokiem. Teraz siedzieli obok siebie wpatrując się w gwiazdy.

- O widzę mały wóz!- krzyknęła podnosząc rękę ku górze. Harry również popatrzył w tamtą stronę.

- Ja widzę coś o wiele lepszego- oznajmił niesamowicie się przy tym szczerząc.

- Co takiego? – oczywiście jej ciekawość znowu wzięła górę. Spojrzała na swojego chłopaka, który sugestywnie poruszył brwiami i powiedział patrząc w jej oczy.

- Skarbie, lepiej żebyś nie wiedziała bo pomyślisz, że jestem jakimś zboczeńcem. - Dziewczyna parsknęła śmiechem.

- Nie muszę o tym myśleć! Ja już od dawna to wiem!!

- Oj tam, oj tam!- burknął chłopak udając obrażonego. Po chwili jednak powiedział. - Może ci się to nie podoba? - Po tych słowach przybliżył się do dziewczyny tak blisko, że ich głowy prawie się stykały. Daria popatrzyła na niego nieśmiało i uśmiechnęła się pod nosem. - Uwielbiam jak się wstydzisz - wyszeptał zadziornie chłopak, po czym namiętnie pocałował nastolatkę. W pewnym momencie ręka Harrego powędrowała na jej udo. Dziewczyna nie okazywała żadnego sprzeciwu, wręcz przeciwnie bardzo jej się to podobało...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Harry i Daria stali już przed domem nastolatki rozmawiając…. W pewnym momencie dziewczyna krzyknęła.

- Boże, czy oni muszą mi robić taką siarę? - Harry spojrzał w stronę okna, na które patrzyła dziewczyna. Zobaczył w nim trzy głowy wychylające się zza firanki.

 - Chyba myślą, że ich nie widać- oznajmił loczek, ledwo powstrzymując śmiech. Kiedy już mu się udało dodał - Ten wysoki to pewnie Radek hmmm?

- Jeśli masz na myśli tego ułomnego chłopaka z przygłupawą miną, który właśnie do nas macha tak, to mój brat debil!. - Dziewczyna westchnęła kiwając bezradnie głową.

 - Czyli mogę tylko pomarzyć o pocałunku na dobranoc? - zrobił przy tym tak smutną i wiarygodną minę, że dziewczynie na prawdę zrobiło się jego żal. Daria uśmiechnęła się najszerzej jak tylko potrafiła.

- Oj ty mój biedaczku, jakoś przeżyjesz. Pocałowała chłopaka w policzek, po czym otworzyła furtkę i podążyła w stronę drzwi. Kiedy trzymała już klamkę odwróciła się na chwilę i posłała mu oczko. Na co chłopak odpowiedział głębokim uśmiechem i miną, którą okazywał niedosyt buziaka... Tak, Daria była pewna, że następnym razem Harry sobie to odbije…