DESTINY OF THE LOVE #2

-Daria!, Daria! Wstawaj!! spóźnisz się do szkoły! – głos matki,  był podniesiony , jednak jak zawsze było słychać w nim miłość.

- mhh… Nigdzie nie idę -wybełkotała z pod poduszki i nastała cisza, którą ponownie przerwała mama.

- Co się stało? –w jej głosie dokładnie było słychać zmartwienie i troskę.

 - Źle się czuję – na twarzy rodzicielki rozciągnął się delikatny uśmiech.

 - A nie chodzi przypadkiem o tego młodzieńca, który wczoraj odwiózł cię do domu? - Dziewczyna natychmiast poderwała  głowę do góry, a na jej twarzy malował się szok.

- Co? Skąd ci się to wzięło?! Po prostu boli mnie głowa - Daria odwróciła twarz od matki, żeby ta nie wykryła kłamstwa.

- Czyż by ?  To na pewno wszystko? – kobieta dokładnie wiedziała kiedy coś trapi jej córkę, i nie dawała za wygraną.

- Mamo! nie chce o tym gadać, rozumiesz? – starsza kobieta zacisnęła usta w wąską kreskę.

- Córeczko, nie możesz tu tak ciągle leżeć i się dołować- w tym momencie ton jej głosu zmienił się na łagodniejszy -  nie pozwolę na to, rozumiesz kochanie?? Wstań już, w szkole będziesz mieć swoje koleżanki, a kiedy zaczniesz z nimi rozmowę będzie lepiej, uwierz mi słońce. – matka usiadła na brzegu łóżka i popatrzyła z troską na swoją córkę. Tak pamiętała to, pierwsza miłość …

-Yhym…- odpowiedziała, nie miała siły się już kłócić i tak nie wygrała by ze swoją matką. Nastolatka wstała leniwie z łóżka i szurając po podłodze grubymi ciepłymi skarpetkami skierowała się do łazienki.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Daria wyszła z domu naburmuszona jak małe dziecko, które nie dostało cukierka. Stąpała teraz wąską drużką wyłożoną kostką brukową i słuchała muzyki puszczonej na maxa. Była już w połowie drogi do szkoły, kiedy ktoś mocno i brutalnie złapał ją za ramię. Odwróciła się nerwowo w stronę „prześladowcy”  i wyciągnęła  słuchawki z uszu…

Przed nią w całej okazałości stał Peter, chłopak z jej klasy, miał na sobie luźne spodnie i czerwoną przewiewną kurtę z kapturem a  na głowie czapkę która była podkreśleniem jego skate'owego stylu. Chłopak po prostu tym żył !! Znał imiona wszystkich rapierów i ich utwory.  Jak on  to mawiał "Rap posiada przesłanie i trafia prosto do serducha"  Dziewczyna czasami zazdrościła mu takiej pasji.

-Siemano !! sorry że cię przestraszyłem  - uśmiechnął się promiennie - Jak leci?

- Mhmm.. wszystko gra – dziewczyna zmusiła się do uśmiechu, nie chciała aby ktoś dowiedział się o jej  tak głupich i niedorzecznych problemach.

-  W następną sobotę w  Feniksie mamy małą pokazówkę,  no wiesz trochę rapu i takie tam. – chłopak był podekscytowany wyraźnie było to widać - Deni ma zaprosić kumpli, którzy nieźle beat boksują …  Może chciałabyś wpaść? Nastolatka była zmieszana … i to bardzo, cieszyła się że ktoś zaprosił ją na jakąś imprezę, ale nie miała ochoty ani siły by tam pójść.

-Em…  - Daria posłała mu kolejny tego dnia wymuszony uśmiech i roześmiała się -  dzięki Peter zapowiada się naprawdę ciekawie, ale mam już plany na weekend.  – westchnęła teatralnie aby podkreślić swoje udawane niezadowolenie - Jadę do cioci na wieś…  także nie mogę przyjść przepraszam… - chłopak wyraźnie posmutniał.

 -Aha, nie no spoko, nie ma sprawy- oznajmił z uśmiechem, łapiąc za klamkę szkolnych drzwi.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

     Magda szła tą samą drogą co zawsze. Kopnęła kamyk, który odbił się od śmietnika i zniknął w krzakach. Dzisiejsze lekcje minęły bardzo szybko nawet pomimo tego, że miała Fizykę. Pewnie podobałoby się jej to, gdyby nie fakt że pierwszy raz w życiu nie interesowała ją lekcja historii !! Do tego, miała wrażenie że Peter unikał jej od zdarzenia przed szkołą… Ach to jej wspaniałe życie…

Pchnęła lekko drzwi frontowe domu i weszła do środka. Zdjęła swoje czarne Bodki i odłożyła na półce, a granatowy płaszcz odwiesiła do szafy stojącej w korytarzu. Czerwoną torbę niezdarnie rzuciła w kąt gdzie spał ich czarny kocur Lucyfer. Nastolatka popatrzyła tylko w tamtą stronę i ruszyła w do kuchni. Wprawdzie słyszała rozmowy dobiegające z salonu, ale nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. Pewnie znowu jakaś koleżanka jej matki przyniosła najnowsze plotki z osiedla. Otworzyła lodówkę aby wyciągnąć z niej swój ulubiony kokosowo- migdałowy jogurt. Zamknęła drzwiczki z trzaskiem. Znowu to samo!

- Mamo!!... do jasnej cholery!! Radek znowu zżarł mój jogurt!! – wywrzeszczała na cały głos wpadając z naburmuszoną miną do salonu. To co tam zobaczyła o mało nie przyprawiło jej o zawał… W fotelu naprzeciwko jej matki siedział nie kto inny jak Harry!! Stała z otwartymi ustami wpatrzona w niego, nie mogąc wykonać żadnego ruchu, kiedy w końcu opamiętała się i wyobraziła sobie jak to wygląda spłonęła rumieńcem i wybiegła z pokoju.

Loczka rozbawiła reakcja dziewczyny, był naprawdę ciekawy czy równie słodko rumieniłaby się gdyby…

- Ach… ta moja córka – jego rozmyślania przerwała pani Barbara, - Przepraszam cię za  nią…

- Heh… nie ma sprawy. Miło się rozmawiało, to może ja do niej pójdę.

- Tak oczywiście. Wejdź na górę to będą pierwsze drzwi po prawo.

- Dziękuję.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Daria siedziała na podłodze opierając się plecami o łóżko. Rękami objęła kolana, na których ułożyła głowę. „ Co on tu robił ? … i dlaczego ona zawsze musiała zrobić coś głupiego „. Usłyszała ciche pukanie do drzwi, nie siliła się jednak na odpowiedź. Wiedziała, że jak zawsze matka po pewnym czasie da sobie spokój. Po chwili usłyszała skrzypnięcie  otwierających się drzwi. Lekko podniosła głowę i ujrzała twarz Harry'ego wyglądającą zza progu z zawadiackim uśmiechem.

- Hej mała mogę wejść ? – znowu zobaczyła jego cudowną, roześmiana postać i  poczuła, że jej policzki ponownie różowieją.

-   T-tak, pewnie – nastolatka posłała chłopakowi delikatny  i niepewny uśmiech.

Harry wszedł do środka i od razu zajął miejsce obok Darii. Dokładnie wiedział co ma  powiedzieć, ale nie wiedział jak ma zacząć. Od kiedy odwiózł dziewczynę nie mógł przestać o niej myśleć, o tych pięknych radosnych oczach, słodkim uśmiechu i cudownych ustach...Cholera Styles!! Skup się!! Spojrzał na rumiane policzki dziewczyny  i już naprawdę nie mógł się powstrzymać. Odgarnął jej niesforny kosmyk z czoła i delikatnie przejechał opuszkami palców po skroni. A kiedy ta zdziwiona odwróciła do niego twarz, nie zastanawiał się już dłużej i delikatnie ją pocałował. Odsunął się od niej dokładnie na centymetr i delikatnie owiał oddechem jej usta. Dziewczyna poruszyła wargami jakby chciała coś powiedzieć, ale  Harry nie pozwolił jej na to, ponownie złączył ich usta w pocałunku. Tym razem bardziej brutalnym i namiętnym. Jego język delikatnie badał wnętrze ust dziewczyny i próbował zachęcić ją do oddania pocałunku . Po pewnym czasie odsunęli się od siebie. Oczy dziewczyny były lekko zamglone, a ona sama nigdy nie czuła się tak wspaniale! Harry ponownie odgarnął włosy z jej twarzy i objął ją czule.

-  Nie mogłem o tobie zapomnieć od kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem. Umówisz się ze mną ...
Skarbie?? – ostatnie słowo dźwięczało w jej umyśle. Daria nie mogła wydusić z siebie nawet słowa, wtuliła się jedynie bardziej w zagłębienie szyi chłopaka, który zaśmiał się cicho.

- Czyli mogę uznać to za tak??  - ich usta po raz kolejny tego dnia zetknęły się ze sobą. A każdy kolejny pocałunek stawał się coraz śmielszy i bardziej agresywny. Kiedy w końcu, po parunastu minutach odkleili się od siebie chłopak cicho, ale zadziornie wyszeptał do ucha nastolatki.

- Jeżeli chcesz to odkupie ci ten jogurt…
              ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~